Jak wygląda życie ludzi na niemal rzeczywistym końcu świata, gdzie nieokiełznana przyroda wciąż szykuje nowe wyzwania? Jak sobie radzą z ciągłym poczuciem zagrożenia katastrofami oraz brakiem zainteresowania i pomocy ze strony rządu? Jak na nich wpływa dominujące na chilijskim południu poczucie graniczności i odosobnienia?

Reportersko-eseistyczna książka Magdaleny Bartczak to prĂłba odpowiedzi na te pytania. To rĂłwnież przede wszystkim opowieść o ludziach i miejscach. Historie tych, ktĂłrzy zaginęli w czasach dyktatury, i tych, ktĂłrzy do dziś czekają na ich powrĂłt. O epoce rządĂłw Pinocheta, ktĂłre dla jednych były koszmarem, dla innych najlepszym co mogło się przytrafić krajowi. O rybackich wioskach i miasteczkach ukrytych wśrĂłd wulkanĂłw i lasĂłw Araukarii. O dawnej kolonii karnej, Punta Arenas mieście wiatru, białych nocy i samobĂłjcĂłw, położonym w pobliżu miejsca, gdzie Atlantyk spotyka się z Pacyfikiem. W końcu o przejmującej historii setek chilijskich dzieci, ktĂłre w latach 70. i 80. XX wieku, wbrew woli rodzicĂłw, zostały odebrane im przez rząd.

Chile południowe to terytorium wielu rĂłżnych światĂłw, z ktĂłrych każdy na swĂłj sposĂłb tętni niepokojem.